Siyer

Selamlar ki, seker dudaklilarin vuslati gibi ictendir, elbette onadir. Hasretler ki, asiklarin avazi kadar yaniktir, elbette onadir. Ovguler ki, ozlem sozlerince fuzun ve arzular ki sevgililerin saclari misali uzun, ona, hep ona, hep onadir. O ki guldur, o ki sevgilidir, butun mecburiyetler onadir.

Colde alevlerle kufurlar kavururken insanligi ve bir gun ortasinda kizil kayalara carparken vahsetlerin tutusturdugu dalga dalga nefesler, bir melek adini andi onun. Sozcukler henuz yetim, sevgiler hancer sokumlarina mahkumdu. Goncalardan kan damliyordu gulistanlara ve circir böceklerinin ruya araliginda cinayetler isleniyor; babalar kizlarini topraga diri diri gomuyordu. Cinnet karargahina donen yureklerde hep ayni bosluk vardi ve masum kelebekler carmaha geriliyordu, yalnizca masum olduklari icin…

Zaman oyle bir zaman, mekan oyle bir mekandi… Ebabiller kara yere kararken Ebrehe’nin fillerini, gonca ana rahminde yetim kaliverdi. Kabe’nin duvarini bir kirlangic kucaklamisti oysa, ciglik cigliga… Ardindan bir sair kollarini acip haykirmisti:

“Yaklasiyor yaklas­makta olan!.. Yaklasiyor yaklasmakta olan!.. Yaklasiyor yaklas…”

Avizesi cevza, isigi dolunay idi gecenin… Yaklasmakta olan, bir gul olup acti ve yeminler edildi omrune. Gul acinca tasirdi insanligin sevinc irmaklarini ve dunya ilk kez dunya oldugunu hissetti. Bir bulbul gulun askina yanmis, yanmaktan kana boyanmisti. Anlatiyordu:

Zaman o gul gibi gul gormedi zaman olali Gulun guzelligi dillerde dasitan olali

Peygamber Efendimizin hayat hikayesi…
Iskender Pala’nin güclü kaleminden…

Roman tadinda bir siyer…