tarihi roman

Semali Serifi

Ümmü Mabed’in Gözünden Efendimiz (S.A.V)

Gördügüm öyle bir Zat idi ki, güzelligi besbelli idi. Güzel huylu idi. Kendisine ne karin büyüklügü ne de bas kücüklügü vardi. Kendisi cok bicimli ve güzel cehreli idi. Kendisinin gözlerindeki siyahlikta ve kirpiklerinde cokluk, sesinde naziklik vardi. Gözünün aki pek ak, siyahi da pek siyahti. Gözü, kudretten sürmeli idi. Kaslarinin ucu ince, saclari koyu siyahti. Boynunda uzunluk ve yükseklik, sakalinda siklik vardi. Sustugu zaman kendisinde bir vakar ve agirbaslilik, konustugu zaman da güler yüzlülük, tatli sözlülük görülmekteydi. Sözleri, sanki dizilmis birer inci gibi, agizindan tatli tatli akmakta idi. Sözü acik ve hak ile batil arasini ayirici olup, ne acizlik sayilacak derecede az, ne de bos ve gereksiz sayilacak derecede coktu. Uzaktan bakilinca, kendisini insanlarin en heybetlisi idi. Yakinina gelince herkesten daha tatli ve cekici idi. Kendisi orta boylu olup, boyu ne hosa gitmeyecek derecede uzun, ne de göz hakir görecek, baskasina bakacak derecede kisa idi Sanki O bir fidan idi ki; iki fidan arasinda bitmis, parlakligi ve yesilligi onlara üstün gemisti.