Historie og forskning

Kanaatimizce cesitlilik (diversity), cogulculuk (pluralism), evrensel ahlaki degerler (global ethical values) gibi terimleri öne cikaran Bati, ülkelerindeki Müslümanlari kendilerine yük olarak degil, üreterek topluma hem maddi hem de kültürel anlamda katkida bulunan yurttaslari ve Avrupa icin bir zenginlik olarak görmelidir. Fransiz Siyaset Bilim Uzmani Roy gibi bazi batili yazarlar bu fikri savunmakta, batida yasayan Müslümanlarin birer Avurpa vatandasi olarak kabul edilmesi gerektiginin altini cizmekte, Avrupa Müslümanlarina da, Hiristiyan ve Yahudilere yapildigi gibi Avrupa vatandasi muamelesi yapilmasi geektigini belirtmektedir. Eger Avrupa gercekten Müslüman dünyasi ile diyalog istiyor ve Huntingtonun medeniyetler catismasi paradigmasina inanmiyorsa, bu ise Müslümanlarin hassasiyetlerini ve onlarin, dinlerine ve Peygamberine ne kadar saygi duyduklarini anlayarak baslamak zorundadir. Gercek anlayis, ancak beraberinde digerlerine de saygiyi getirendir.

Bu baglamda Birlesmis Milletler Eski Genel Sekreteri Kofi Annanin gösterdigi cözüm yolu, herkes icin gecerli bir yöntem olarak görülebilir. Annan, bizce de makul görünen cözümü söyle göstermektedir: Farkli inanclar ve kültürel gelenekler arasindaki yanlis anlasilmalarin ve düsmanliklarin üstesinden gelmenin tek yolu barisci diyalog ve karsilikli saygidir.

Osmanli’da saltanat sirasi Sultan II. Murad’a gelmisti. O da kusatti Istanbul’u, fakat Peygamber müjdesi sehir, Peygamber adasini bekliyordu:
“Hz. Muhammed (sav) Peygamber’in müjdesini Sultan Mehmed gerceklestirecekti.”
Sultan II. Murad, ya bunu hissettigi ya da birileri (bazi kaynaklar Haci Bayram-i Veli oldugunu yazar) kulagina fisildadigi icin en verimli caginda tahti terk etti. Bu görülmemis derecede büyük fedakarlikla müstakbel fatihin (oglu Sultan II. Mehmed) önünü acti. Ama kaderden henüz izin cikmamisti. II. Murad, bir süre sonra saltanat makamina dönmek zorunda kaldi. Yenmesi gerekeni yenip, almasi gerekeni aldiktan sonra, her fani gibi o da “terk-i dünya” eyledi.

Simdi sira onundu…
Sünnet yolundan Peygamberinin müjdesine yürüyecek, “alinmaz”i alip “Fatih” olacakti. Henüz yirmi yasindaydi. Cocuktu, ama yüregini inanciyla bütünleyerek atom cekirdegine dönüstürmüstü. Ya alacak ya da ölecekti! Ölmedi, aldi.

Cünkü o, gemileri karadan yürütmeyi düsünecek kadar genis ufukluydu…