Cöl/Deniz Hz. Hatice

Son Elci ahitliydi, bagliydi, sözlüydü… Habibini cok seven Zat, onu dünyanin en güzel evine bagislayabilirdi ancak. Onun evi vahyin Evi’ydi. Ve Rabbi ona kadini, güzel kokuyu ve göz nuru namazi sevdirendi… Sevdirilen ilk kadinin ismiyse Hatice’ydi. Siginakti Hatice Sevgilisi’ne, onun güvenli limaniydi. Hatice’nin kalbi, Allah’in, Sevgilisi icin yar kildigi mekandi… Allah’in Sevgilisi, Hatice’nin yürek evinde iskan olacakti… Allah, Sevgilisi’ne bir kadini, Hatice’yi ev kilmisti… Hatice, kadin ve anneydi. Hatice, muharrik güc ve dogurganlik demekti… Bir gün gözleri bulutlanarak etrafindakilere söyle demisti Son Elci: „Allah bana Hatice’den daha hayirli bir kadin vermemistir. Insanlar bana inanmazken, o inandi. Herkes beni yalanlarken, o beni kabul etti. Insanlar benden kacarken, o beni vari yogu ile destekledi. Ve Allah bana, baska kadinlardan degil, Hatice’den evlat ihsan etti.‟ Allah’in Sevgilisi’ne sevgili olan kadinin öyküsü… Sibel Eraslan’in kaleminden…