Cocuklugum ve Cocugum

Sakla anilari gelir zamani, bosuna mi biriktirdi cocuklugun onlari? Asla! Cocuklugun kendine has bir dunyasi vardir. Bu dunyada buyulu seylere yer oldugu kadar mutsuz anilar da yer bulabilir kendine. Bir cocuk, bir kahramanin gelip kendisini kurtarmasini bekleyebilir, yolda yururken kuslara bakip hayallere dalabilir, olmayacak seylere korkarak annesinin sicak kollarinda sefkat arayabilir, salincakta sallanirken her defasinda hizini artirarak gokyuzune kavusabilme ihtimaline tum benligiyle inanabilir, bir sihirli degnekle her seyin daha guzel olacagini dusunebilir… Sonra bir gun buyur, dizlerindeki kabuk tutmus yaralari unutur, unuttugunu sanir.

Belki de cocuklugundan beri bekledigi o kahraman yetiskinliginin pelerin takmis halidir…

Asli Kocaeli, anne olduktan sonra adeta kendi sihirli degnegini ve pelerini bularak cocukluguna bugunun gozuyla bakiyor, kabuk tutmus yaralari iyilestirmeye niyet ediyor. “Buyugum ben anne olacak kadar, kucugum ben anne diye aglayacak kadar,” diyor ve o zamanlar anlamadigi, icekapandigi, mutsuz hissettigi tum anlarin basini bir anne sefkatiyle oksuyor. Cocuklugum ve Cocugum’da siki siki sarildigi cocuklugu ve kendi cocugu, el ele tutusup huzur dolu bir yolculuga cikiyor.

Bir anne olmak ve bir annenin cocugu olmak denklemlerini @annenin.icsesi parantezinde cozmeye hazir misiniz?

„Kucuklugumden bir hediye geldi anneligime, Cocugumun ihtiyaci olan her sey yaziyor icinde.‟