Kendini Unutma Varligimiz Farkindaligimiz

Bir insanin kendisini, kendi surecini, kendi yolculugunu unutmasi kadar dramatik bir sey yoktur. Yaraticisina deger vermemis, hayatinda O’nu hep arkaya atmıs, goz ardi etmis, umursamamis; kendisine hayat bahseden Zat ile iliskisini barisik tutmak ve O’nu sevip saymak icin gayret etmemis; dolayisiyla boyle bir farkindaliktan uzaklasmis kimselere Cenab-ı Hak kendilerini unutturuyor.

Cocukluk ve genclik caglarimizda o ilk algi ve farkindalikla yaptigimiz sorgulamalar daha yogunken bir zaman sonra cesitli mesuliyetler ve mesguliyetlerle hayat bizi icine ceker. Eger bu anafora kapilirsak farkindalik bloke olur ve insan “Nereden geldik, nereye gidiyoruz?” gibi asil sorulari iskalama baslar.

Irade sahibi olan insan, gelecegine kendisi karar verebilen varliktir. Asil mesele, bu sinirli ve sorumlu araliktaki insanin, Yuce Yaradan’a karsi sevgi ve saygiyla mi, yoksa O’nu (c.c.) umursamadan mi hayatina devam ettigidir. Hayat, hep akan yanıyla kaybettigimiz zamandir. Ve biz o zamanin icerisine deneyimlememiz gerekenleri yeterince eklediysek sureci dogru degerlendirdik, degilse firsat elden kaciyor demektir.

Kendini Unutma ile yazar Halis Aydemir, hakikat arayisi icerisindeki okura, zaman zaman ic sesiyle zaman zaman vahyin hitabiyla bas basa kalacagi derin dusunce deneyimleri sunuyor…