Luzumsuz Adam

“[Sait Faik’e] geceleri sinemalarda rastlardim. Tanismazdik.

Sinemanin on siralarina oturur, koltuguna iyice gomulurdu.

Koyu yeşil bir pardosusu, cok dar kenarli, kafasinin biraz ustunde kalan kahverengi bir şapkasi vardi. Sinema donusu dalgin,

Beyoglu’nun gece yarisi kalabaligina dalar, ceker giderdi.

Sinemada bulunanlar arasinda bu gedikli birinci mevki musterisinin yazisini okuyan var midir acaba, diye cok dusünmusumdur.

Kuskusuz, yoktu. Sait Faik, edebiyattan hoslanacak bir okur toplulugunu hazir bulan talihli yazarlardan degildi.

Okurunu yetistiren, egiten, okuruyla birlikte olusan bir yazardi. Gercek talihinin de bu oldugu soylenemez miydi?”