Genclik Kopenhag Üclemesi 2

Eve dönerken hep bebek arabalarinin icine göz atiyorum cünkü firfirli yastiklara avuc iclerini yaslayarak uyuyan bebeklere bakmaya bayiliyorum. Bir sekilde hislerini aciga vuran insanlara da bakmayi seviyorum. Cocuklarini oksayan annelere bakmayi seviyorum ve el ele yürüyen, birbirlerine apacik asik olan genc bir cifti takip edip yolumu uzatmaktan üsenmiyorum. Bana hazin bir mutluluk ve gelecek icin belirsiz bir umut veriyor bunlar… Yalnizligi, aile ve akrabadan tamamen yoksun olmayi, bir cati katinda, tek bir mumu, kagidin üstünden hasirdayarak gecen bir kalemi ve simdilik yüzü ve ismi benden sakli bir adami düsünüyorum.

*

Ölüm bir zamanlar zannettigim gibi yumusak bir kendinden gecis degil. Zalim, igrenc ve pis kokulu. Kendi kendime sariliyorum, genc ve saglikli olduguma seviniyorum. Yoksa gencligim sadece bir yokluk, bir an evvel geride birakmak istedigim bir engel.

TOVE DITLEVSEN