Cesur Yeni Dünya

“Endise Cagi’nin basyapiti.” – Ursula K. Le Guin
“Kiskirtici, aydinlatici, sasirtici ve büyüleyici.” – Observer
“Ben keyif aramiyorum… Gercek tehlike istiyorum, özgürlük istiyorum… Günah istiyorum.”

Aldous Huxley, sadece kurgulariyla degil, kurgudisi kitaplariyla da 20. yüzyilin en üretken isimlerinden biri. Yazarin en bilindik ve en güzlü eseri olan Cesur Yeni Dünya ise satirle öngörünün birlestigi, kendi distopyasini yaratan bir ütopya.

Teknolojinin tek gerceklik, duygularin ise uzak durulmasi gereken kavramlar oldugu bu gelecekte Ford, Tanri’nin yerini almistir. Aile kavraminin yozlasma göstergesi olarak algilandigi bu cag, soma adi verilen hap sayesinde herkesin mutlu ve hayattan keyif aldigi bir sistem üretir.

Hic kimse daha önce beraber oldugu kisiyle bir kez daha beraber olmaz, cünkü “herkes herkes icindir”. Insanlar makinelerden dogar, üretim kalitesine göre ise Alfa, Epsilon gibi siniflara ayrilir. Ancak bu sistemin disinda, sehirden uzak bir yerlerde komün hayati sürdüren bir baska topluluk daha vardir.

Bu toplulugun sürdügü yasam, teknolojinin egemenligine bir alternatif olabilir mi? Yoksa bu ütopya da basarisiz olmaya mahkum mudur?

Cesur Yeni Dünya, korkak bir gelecegin en eski anlatilarindan.

Margaret Atwood’un sunumuyla David Bradshaw’un sonsözüyle.