Carsamba Cikolatalari

“Insan gercekten sahip olduguna inandiklari icin caba harcar. Mesela birinin ona ait oldugunu sezerse bol keseden dagitir emeklerini de. Bosuna gitmeyeceklerine dair itimat besler icinde. Aralarindaki o bagi kuran her ne ise onu tamir etmek, saglamlastirmak, dugumlemek ister. Birinin kalbinde kiraci degil evsahibi oldugunu bilirse gercekten yerlestirilebilir iceriye.”

Alti yasindaydi Asli. Basina hic beklemedigi bir sey gelmis, babasini kaybetmisti. Olumun ne anlama geldigini yasinin gerektirdigi kadar biliyordu. Bir yere gitmek ve bir daha geri gelmemek demekti. Iyi de boyle bir sey neden mahalledeki baska cocuklarin degil de onun basina gelmisti? O kendince bunlari sorgularken bir anda bir gariplik fark etmistir. O da ne? Icindan bir ses konusuyordu. Sanki icinde baska biri vardi ama kendisi gibiydi. Fakat kendi icinden gelen bu ses pek de ciceklerden, boceklerden, kuslardan bahsetmiyordu. Hep bir karamsarlik hep bir kendini kotuleme halinde konusup duruyordu. Susmuyordu da dili kopasica.

Asli icsesine alismaya calismadursun, zaman da akiyordu. Buyuyor, okula basliyor, ilkokulu bitiriyor, ortaokul ve lise icin baska bir okula gidiyor, ardindan ergenligin verdigi sinirsiz asilikle pek de calismadigi halde anneannesinin dualarindan olsa gerek universitiyi kazanıyordu. O buyudukce icsesi de buyuyor, gun gectikce daha da karamsar hallere burunuyordu. Asli’nin ise aklina super bir fikir geliyordu: Saci pembeye boyamak! Cunku sacini pembeye boyarsa aklina da tozpembe seyler gelirdi muhakkak.

Asli Kocaeli’nin, okurken gozlerinizdeki yaslarin yer yer gulmekten yer yer huzenlenmekten dusmeye hazir ve nazir bir halde bekleyecegi romani Carsamba Cikolatalari kalplerinizi isitmaya, ilk genclik yillarinizi hatirlatmaya geliyor!