Bagirmayan Anneler

Benim kucuklugumde cocuklari dovmek, hakaret etmek, bagirmak ‘normal’ kabul edilen bir ebeveynlik davranisiydi.

Aileler cocuklarina bu davranislarda bulunduklarinda, simdinin annelerinin yasadigi pismanlik, vicdan azabi ya da hatayi telafi etmek gibi duygular yasamazlardi. Cunku o donem ‘kizini dovmeyen dizini dover’, ‘dayak cennetten cikmaktir’ donemiydi.

Oyle ogrenmislerdi cocuk hata yaptiginda ceza verilmeliydi, hatta ceza ne kadar buyuk olursa o kadar iyiydi. Mesela cocugu dovmek demek, ‘bak bu davranisin cok yanlis, o kadar ki seni dovuyorum, canini yakiyorum ki bir daha yapmayasin’ demekti.

İsin ironik kismi, gecmise donup baktigimizda annelerin ya da babalarin bizleri dovdugu, bagirip cagirdigi, asaglanmis hissettirdigi anlari gozlerimiz dolarak hatirliyor olmamiza ragmen, neden yaptiklarini, yani vermek istedikleri dersi- hayirlaniyor olmamiz.

Eminim sizler de belli seyler hissediyorsunuzdur: Ebeveynin vermek istedigi ders unutuldu gitti. Geriye sadece yenilen dayaklarin ve isitilen azarlariın soguk anilari kaldi.

İste bu kitap tam da bunun icin yazildi. Evlatlarimiz yillar sonra geriye donup baktiklarinda yanaklarina atilmis bir tokadin  soguklugundan cok, yureklerine dokunan bir annenin sicakligini hissetsinler diye…